In #blogpraat deed ik het nog:
Rode lijnen en kaders verdedigen. Creativiteit kan ook juist ontstaan door de beperking.
Dat laatste klopt nog steeds, en voor een aantal projecten houd ik die rode lijn aan:
Maar mijn meeste blogs gaan hier verschijnen. En hier laat ik de rode lijn helemaal los.
Wat een heerlijke vrijheid. Het mag overal over gaan.
De enige beperking is dat ik hier mezelf blijf. Helemaal en onvoorwaardelijk.
Ik ontdekte dat ik met die andere blogs (vooral mijn werkblog), mezelf opnieuw aan het uitvinden was. Ik knutselde iets moois, zag het eindresultaat al voor me. Schaven en schuren. Weglaten. Veel te veel bezig met wat anderen er van vinden.
Nu ga ik het andersom doen.
Geen eindresultaat voor ogen. Alleen het begin. Ik ga het blog niet gebruiken om mezelf (opnieuw) uit te vinden. Ik ga het gebruiken om mezelf weer te ontdekken.
De rode draad ga ik niet neerleggen. Ik ga hem vinden.
Eerst opruiming. Wat oude stokpaardjes loslaten die te lang op stal hebben gestaan.
En dan mezelf verrassen met wat ik vind.
vrijdag 6 januari 2012
donderdag 5 januari 2012
dinsdag 3 januari 2012
Voetsporen in het noorden
Eindelijk de moed genomen om helemaal naar het hoge Noorden te rijden.
Mijn vader ligt daar op een piepklein kerkhofje in Vierhuizen. Einde van Nederland. Vanaf het kerkhof zie je de dijk liggen.
Een typisch plekje voor een typsiche man. non-conformistsich, eigenzinnig. Beter in een paar diepe contacten dan in vele oppervlakkige. Uit een kunstenaarsfamilie, vandaar dat onaangepaste, denk ik.
Op weg hierheen langs het graf van mijn moeder. Dat was niet iemand om te kiezen voor een plek zo ver van alles vandaan. Ze ligt dan ook midden in Oldeberkoop, het dorp waar ze de laatste 25 jaar woonde. Het dorp waarmee ze van het begin af aan contact heeft gezocht. Lid worden van de plattelandsvrouwen, en op allerlei andere manieren zo veel mogelijk mensen leren kennen. Voor zoveel mogelijk mensen iets betekenen.
Ik lijk het meest op mijn vader. Dat is iets wat ik al heel jong hoorde: "sprekend je vader". Toch heb ik ook iets van dat willen "pleasen" van mijn moeder. Ik ben er alleen niet zo goed in. (zie ook hier)
Vreemd om daar te staan. Verdriet om het feit dat mijn jongste twee mijn ouders nooit gekend hebben (en de oudste twee veel te kort). En andersom. Wat zouden ze genoten hebben van elkaar.
Fijn om mijn drie dochters bij me te hebben (mijn oudste zoon had zijn eigen dingen, me hem doe ik wel weer een keer wat anders). Fijn om zo'n dag me elkaar te beleven, daar aan het eind van Nederland.
Stil staan in het niemandsland tussen mijn ouders en mijn kinderen. En tegelijk hier en nu beleven met mijn dierbaren. Een bijzonder begin van 2012.
En nu weer vooruit. De schaduwen worden weer korter.
zondag 1 januari 2012
de waarheid
Ik tweette : "De waarheid ligt niet in het midden maar aan beide kanten tegelijk"
Ik kreeg van Robert Kroesbergen (@rkroesbergen) een antwoord: "Maar de beste waarheid ligt aan één kant".
Ik antwoordde dat de beste waarheid niet bestond. Even vermoedde ik nog een grap, maar Robert verzekerde dat we een meningsverschil hadden.
Dat is mooi, want dan kan ik iets leren. Ik hoop dat Robert wil delen. Ik begin hier vast, want 140 tekens is wat kort voor nuances.
Mijn uitspraak komt voort uit plagiaat en ervaring.
Plagiaat, want ooit las ik ergens:
En in een lezing van Marinus Knoope hoorde ik:
Ervaring, want ik heb deze uitspraken in mijn hart bewaard. En gezien dat ze waar zijn. Altijd leer ik van een overtuiging die haaks op die van mij staat.
Misschien is er een beter onderscheid te maken dan klein en groot.
Misschien moeten we het hebben over:
korte en lange termijn,
praktische toepasbare versus levensbeschouwelijke,
waarheden.
In het geval van praktisch toepasbare, korte termijn waarheden geef ik Robert gelijk. Dan is het verstandig om één waarheid te kiezen. Er je kunt er vast een vinden die op dat moment de beste is.
In het geval van
blijf ik vast houden aan mijn: "Er bestaat geen beste waarheid".
Ieder van ons heeft een stukje van de "grote" waarheid.
Laten we niet kiezen maar ze naast elkaar leggen. Als we tegen over elkaar blijken te staan: laten we dan respect hebben voor elkaars waarheid.
"Ja maar er moeten toch een keer knopen worden doorgehakt, beslissingen worden genomen ! ", zeg je.
Dat is waar. Gelukkig gaan die beslissingen weer over praktische zaken. En daar kunnen we via een goede dialoog hel goed samen een beste waarheid voor kiezen.
Ook al blijven onze "grote" waarheden verschillend.
.
Ik hoop dat dit een begin is. Ik ben benieuwd naar wat Robert te zeggen heeft. Ik heb hem als zowel verstandig als aardig mens leren kennen. Ik heb al van hem geleerd. (Hij hoste een blogpraat over SWOT).
Ik wil graag nog meer leren van hem.
.
Ik kreeg van Robert Kroesbergen (@rkroesbergen) een antwoord: "Maar de beste waarheid ligt aan één kant".
Ik antwoordde dat de beste waarheid niet bestond. Even vermoedde ik nog een grap, maar Robert verzekerde dat we een meningsverschil hadden.
Dat is mooi, want dan kan ik iets leren. Ik hoop dat Robert wil delen. Ik begin hier vast, want 140 tekens is wat kort voor nuances.
Mijn uitspraak komt voort uit plagiaat en ervaring.
Plagiaat, want ooit las ik ergens:
"Het tegenovergestelde van een kleine waarheid is een leugen,
het tegenovergestelde van een grote waarheid is een andere waarheid."
En in een lezing van Marinus Knoope hoorde ik:
"De waarheid ligt nooit in het midden, het midden is voor de veiligheidszoekers".
Ervaring, want ik heb deze uitspraken in mijn hart bewaard. En gezien dat ze waar zijn. Altijd leer ik van een overtuiging die haaks op die van mij staat.
Misschien is er een beter onderscheid te maken dan klein en groot.
Misschien moeten we het hebben over:
korte en lange termijn,
praktische toepasbare versus levensbeschouwelijke,
waarheden.
In het geval van praktisch toepasbare, korte termijn waarheden geef ik Robert gelijk. Dan is het verstandig om één waarheid te kiezen. Er je kunt er vast een vinden die op dat moment de beste is.
In het geval van
- waarheden die wat langer mee moeten,
- waarheden waarop je je levensovertuigingen bouwt,
- waarheden op basis waarvan je mensen benadert,
blijf ik vast houden aan mijn: "Er bestaat geen beste waarheid".
Ieder van ons heeft een stukje van de "grote" waarheid.
Laten we niet kiezen maar ze naast elkaar leggen. Als we tegen over elkaar blijken te staan: laten we dan respect hebben voor elkaars waarheid.
"Ja maar er moeten toch een keer knopen worden doorgehakt, beslissingen worden genomen ! ", zeg je.
Dat is waar. Gelukkig gaan die beslissingen weer over praktische zaken. En daar kunnen we via een goede dialoog hel goed samen een beste waarheid voor kiezen.
Ook al blijven onze "grote" waarheden verschillend.
.
Ik hoop dat dit een begin is. Ik ben benieuwd naar wat Robert te zeggen heeft. Ik heb hem als zowel verstandig als aardig mens leren kennen. Ik heb al van hem geleerd. (Hij hoste een blogpraat over SWOT).
Ik wil graag nog meer leren van hem.
.
zaterdag 31 december 2011
een ander soort gezelligheid
Vandaag kocht mijn derde haar eigen laptop van haar spaarcenten. Broer en grote zus gingen haar al voor. Alleen de jongste moet het nog doen met de thuis-laptop, maar daar heeft ze nu alleen nog concurrentie van haar moeder. (Ik heb een laptop van mijn werk)
En zo zit alles op de bank, kijkend naar zijn/haar eigen serie.
Toen ik klein was keken we allemaal tegelijk naar dezelfde serie: de Vrijbuiters, Oebele en later Man over de vloer of McCloud, of mini series: De schat van het kasteel zonder naam of de Jonkvrouw van Avignon.
Nu zitten al mij kinderen ergens anders naar te kijken: Alle Bing bang theories, House, Off the map enz.
Mijn scheikunde studerende zoon heeft zelfs een hele passende serie gevonden waarvan ik het bestaan nie eens van kende: over een geflipte scheikunde leraar: Breaking Bad.
En mijn kinderen zullen weer nostalgisch terug kijken naar het moment van nu, omdat het later wel weer helemaal anders zal zijn.
En zo zit alles op de bank, kijkend naar zijn/haar eigen serie.
Toen ik klein was keken we allemaal tegelijk naar dezelfde serie: de Vrijbuiters, Oebele en later Man over de vloer of McCloud, of mini series: De schat van het kasteel zonder naam of de Jonkvrouw van Avignon.
Nu zitten al mij kinderen ergens anders naar te kijken: Alle Bing bang theories, House, Off the map enz.
Mijn scheikunde studerende zoon heeft zelfs een hele passende serie gevonden waarvan ik het bestaan nie eens van kende: over een geflipte scheikunde leraar: Breaking Bad.
En mijn kinderen zullen weer nostalgisch terug kijken naar het moment van nu, omdat het later wel weer helemaal anders zal zijn.
vrijdag 30 december 2011
wordt 2012 mijn jaar?
mmmm weet niet.
2011 was mijn kennismaking met twitter en bloggen. Dat heeft veel opgeleverd.
Mooie mensen ontmoet. Mooie dingen gedeeld.
Stappen gezet voor mezelf.
En het heeft dromen wakker gemaakt die ik te rusten had gelegd.
Vraag is wat ik daar mee ga doen. Mijn ideeën lopen altijd te hard voor me uit.
De vraag is wat wil ik echt? Wat kan ik echt?
Want anders zijn die ideeën niets meer dan een vehikel om me zelf te bewijzen.
Dus nog even tijd om genoeg afstand te nemen van al die mooie ideeën. Geen haast omdat er een nieuw jaar begint. Als ik wil kan ik op elke dag een nieuw jaar beginnen, op elk uur een nieuw leven.
Waar hebben mijn wensen en ideeën mee te maken?
Wat is de rode draad?
Daar ben ik naar op zoek.
Het heeft te maken met het creëren van ruimte voor de bangerds onder ons.
even een klein stukje privé wereldbeeld:
Volgens mij heb je 3 soorten mensen: De bangerds, de durverds en de derde groep: zij die niet bij de vorige twee horen.
De durverds zijn net zo bang als de bangerds maar weten hun angst te overschreeuwen, of voor zich uit te duwen met hun acties.
De wereld wordt gevormd door de durverds.
Maar er worden hekken neergezet door de bangerds die op zoek zijn naar houvast.
Die hekken maken dat de wereld een lastige plek is voor bangerds die te vrij zijn om zich te bemoeien met het bouwen van hekken, maar te bang zijn om ze omver te duwen.
De derde groep bestaat uit bangerds die een weg gevonden hebben om zich uit te drukken, voorbij (of dwars door) hun angst, en uit durverds die hun angst onder ogen durven te komen. Deze groep beweegt zich dwars door alle hekken heen alsof ze niet bestonden. Deze groep wordt groter en maakt de wereld mooier. Maar nog te vaak worden hun plannen overgenomen door durverds die net te hard schreeuwen en bangerds die de boel dicht willen spijkeren.
Ik ben een bangerd, allergisch voor hekken. Toch heb ik me tot nu toe nog door veel te veel hekken tegen laten houden.
Twitter heeft mij een mogelijkheid gegeven om direct contact te krijgen met de derde groep.
Dankzij hen heb ik in 2011 een paar hekken voor me zelf omver geduwd.
Ben ik er?
Nee.
Het bangerd zijn blijft altijd een beetje aan me kleven. Het durverd willen zijn ligt op de loer. Geen goede stap voor mij omdat ik me zelf dan voorbij loop.
Dus mijn wilde plannen toetsen op wat ik écht wil.
En wat ik echt wil is de hekken weg.
Ruimte voor wie we echt zijn.
Want onder dat laagje dat van ons een durverd of en bangerd maakt, behoren we allemaal tot de laatste groep: mensen die niet uit angst, maar uit liefde contact maken.
.
2011 was mijn kennismaking met twitter en bloggen. Dat heeft veel opgeleverd.
Mooie mensen ontmoet. Mooie dingen gedeeld.
Stappen gezet voor mezelf.
En het heeft dromen wakker gemaakt die ik te rusten had gelegd.
Vraag is wat ik daar mee ga doen. Mijn ideeën lopen altijd te hard voor me uit.
De vraag is wat wil ik echt? Wat kan ik echt?
Want anders zijn die ideeën niets meer dan een vehikel om me zelf te bewijzen.
Dus nog even tijd om genoeg afstand te nemen van al die mooie ideeën. Geen haast omdat er een nieuw jaar begint. Als ik wil kan ik op elke dag een nieuw jaar beginnen, op elk uur een nieuw leven.
Waar hebben mijn wensen en ideeën mee te maken?
Wat is de rode draad?
Daar ben ik naar op zoek.
Het heeft te maken met het creëren van ruimte voor de bangerds onder ons.
even een klein stukje privé wereldbeeld:
Volgens mij heb je 3 soorten mensen: De bangerds, de durverds en de derde groep: zij die niet bij de vorige twee horen.
De durverds zijn net zo bang als de bangerds maar weten hun angst te overschreeuwen, of voor zich uit te duwen met hun acties.
De wereld wordt gevormd door de durverds.
Maar er worden hekken neergezet door de bangerds die op zoek zijn naar houvast.
Die hekken maken dat de wereld een lastige plek is voor bangerds die te vrij zijn om zich te bemoeien met het bouwen van hekken, maar te bang zijn om ze omver te duwen.
De derde groep bestaat uit bangerds die een weg gevonden hebben om zich uit te drukken, voorbij (of dwars door) hun angst, en uit durverds die hun angst onder ogen durven te komen. Deze groep beweegt zich dwars door alle hekken heen alsof ze niet bestonden. Deze groep wordt groter en maakt de wereld mooier. Maar nog te vaak worden hun plannen overgenomen door durverds die net te hard schreeuwen en bangerds die de boel dicht willen spijkeren.
Ik ben een bangerd, allergisch voor hekken. Toch heb ik me tot nu toe nog door veel te veel hekken tegen laten houden.
Twitter heeft mij een mogelijkheid gegeven om direct contact te krijgen met de derde groep.
Dankzij hen heb ik in 2011 een paar hekken voor me zelf omver geduwd.
Ben ik er?
Nee.
Het bangerd zijn blijft altijd een beetje aan me kleven. Het durverd willen zijn ligt op de loer. Geen goede stap voor mij omdat ik me zelf dan voorbij loop.
Dus mijn wilde plannen toetsen op wat ik écht wil.
En wat ik echt wil is de hekken weg.
Ruimte voor wie we echt zijn.
Want onder dat laagje dat van ons een durverd of en bangerd maakt, behoren we allemaal tot de laatste groep: mensen die niet uit angst, maar uit liefde contact maken.
.
donderdag 29 december 2011
Door het landschap van een boek lopen
Soms loop ik in een boek. Bovenstaande plek deed me denken aan het begin van een verhaal van Olie B. Bommel.
Ondanks de prachtige films blijft dat landschap toch nog steeds het landschap dat ik als puber al lezend voor me zag.
Bergen zullen altijd de bergen zijn die Tiuri over moet steken om in het rijk van Unauwen te komen.
Alpenweides zijn de weides waar jouweniet een zomer lang bloeit, waarna mijnwel het zaadje weer mee neemt, zoekend naar de tuinen van Dorr.
Dichtbegroeide bossen met bergbeekjes zijn de wouden van Venus: Torenhoog en mijlenbreed. Misschien omdat mijn moeder dat op vakantie in Frankrijk bij zo'n beekje voorlas. Ik verwachtte dat elk moment één van de Afroini uit de het gebladerte te voorschijn zou stappen.
Het zijn vooral de boeken uit mijn jeugd bedenk ik nu, waar ik doorheen wandel.
Bommel boeken: Maarten Toonder
Lord of the Rings Tolkien
Torenhoog en mijlenbreed - Tonke Dragt
De tuinen van Dorr - Paul Biegel
Brief voor de Koning - Tonke Dragt
.
Abonneren op:
Posts (Atom)