Eindelijk de moed genomen om helemaal naar het hoge Noorden te rijden.
Mijn vader ligt daar op een piepklein kerkhofje in Vierhuizen. Einde van Nederland. Vanaf het kerkhof zie je de dijk liggen.
Een typisch plekje voor een typsiche man. non-conformistsich, eigenzinnig. Beter in een paar diepe contacten dan in vele oppervlakkige. Uit een kunstenaarsfamilie, vandaar dat onaangepaste, denk ik.
Op weg hierheen langs het graf van mijn moeder. Dat was niet iemand om te kiezen voor een plek zo ver van alles vandaan. Ze ligt dan ook midden in Oldeberkoop, het dorp waar ze de laatste 25 jaar woonde. Het dorp waarmee ze van het begin af aan contact heeft gezocht. Lid worden van de plattelandsvrouwen, en op allerlei andere manieren zo veel mogelijk mensen leren kennen. Voor zoveel mogelijk mensen iets betekenen.
Ik lijk het meest op mijn vader. Dat is iets wat ik al heel jong hoorde: "sprekend je vader". Toch heb ik ook iets van dat willen "pleasen" van mijn moeder. Ik ben er alleen niet zo goed in. (zie ook hier)
Vreemd om daar te staan. Verdriet om het feit dat mijn jongste twee mijn ouders nooit gekend hebben (en de oudste twee veel te kort). En andersom. Wat zouden ze genoten hebben van elkaar.
Fijn om mijn drie dochters bij me te hebben (mijn oudste zoon had zijn eigen dingen, me hem doe ik wel weer een keer wat anders). Fijn om zo'n dag me elkaar te beleven, daar aan het eind van Nederland.
Stil staan in het niemandsland tussen mijn ouders en mijn kinderen. En tegelijk hier en nu beleven met mijn dierbaren. Een bijzonder begin van 2012.
En nu weer vooruit. De schaduwen worden weer korter.
Wat mooi Jan Jacob: tussen verleden en toekomst, sta jij in het nu......als ultieme verbinding van de zoektocht naar ruimte en die naar intimiteit en geborgenheid. Eigen-kunst-zinnig.
BeantwoordenVerwijderenEen bijzonder mooi mens is het resultaat, dat kan ook niet anders wanneer ruimte en geborgenheid elkaar ontmoeten. Mooi he, Groningen en Oldeberkoop. Marlijn Nijboer