geloof

Ik praat weinig over mijn geloof.

Dat heeft verschillende redenen:

• ik wil anderen er niet mee lastig valllen, ik heb een hekel aan zendingsdrang en bekeren. Ieder zijn eigen manier van omgaan met het geloof graag, ook als dat niet geloven is.
• mijn geloof is nog redelijk vers: 4 juli 2006 belijdenis gedaan
• ik kom heel veel niet gelovigen tegen die mij er van willen overtuigen dat geloven geloven toch echt niet meer van deze tijd is (over zendingsdrang en bekeren gesproken)
• als het echt belangrijk wordt, worden woorden ontoereikender

En toen kwam ik een tweet van @StevenGort tegen over een preek. Leuk, want ik proefde daarin een manier van omgaan met geloven die mij ligt: heel persoonlijk. @StevenGort is sowieso een bijzondere mengeling van openheid, recalcitrantie, urgentie, en verantwoordelijkheid.

Daarom nodigde ik hem via twitter uit om het eens over ons geloof te hebben. Er kwam direct een welkom ja op. Of ik een suggesties had over de vorm?

Dit is mijn  suggestie. We gebruiken beiden ons eigen blog voor een dialoog over ons geloof.

Beste Steven,

Wat me trof in een tweet van jou, is dat geloof niet makkelijk is.

Mijn kerk (de remonstrantse) is zeer vrijzinnig. Ik heb een eigen geloofsbelijdenis mogen schrijven. 
Sommigen zeggen: te vrijzinnig. Een soort van keuze menu geloof. Je pikt er uit wat je bevalt of herinterpreteert net zo lang tot het je past.

Ja en Nee, wat mij betreft.

Bij het lezen van de bijbel, het beluisteren van een mooie bezinnende preek is het prettig als het een beetje schuurt, ongemakkelijk is. Dan gaat er namelijk iets bewegen, en kom je uit je comfortzone.

Toch staan er dingen die ik moeilijk weg kan slikken in de bijbel: Abraham, die zijn zoon offert (last minute rescue, maar toch). De slachtpartij na de dans rond het gouden kalf.

Dat zijn de dingen waar ik onzeker van wordt als mijn geloof wordt bekritiseerd. (wordt het dan ook op de proef gesteld?)

Hoe vrij mag een geloof zijn? Hoeveel interpretatie staan we toe?

De waarheid over Cruijff en Van Gaal

Ze houden van elkaar.

En ze hebben elkaar flink pijn gedaan.

Zo simpel is het.

Nee ik weet niks van voetbal, en ik volg niet wat er bij Ajax gebeurt. Ik was nieuwsgierig en las dus een samenvatting van het hele gedoe. Wat hebben die twee gedaan dat ze elkaar zo in de weg zitten?

Wat ik tegen kwam is een paar flinke steken naar elkaar toe.

Als zulke steken hard genoeg aan komen dat ze zo zeer doen, betekent het dat ze van iemand komen die je serieus neemt. Van iemand die belangrijk voor je is. Die correlatie is recht evenredig.

Zouden ze het zelf beseffen?

Zouden ze hun eigen pijn opzij kunnen zetten? En wat zou dat opleveren?


Disclaimer:

Ik weet niets van voetbal. Vraag me naar namen en ik geef je: Vilibor Vasovich, Theo Palplatz (of Lazeroms), Rinus Israëls. Vraag me naar broertjes in voetbal en ik zeg Schoenmaker. Vraag me naar een keeper en ik zeg Heinz Stuij, Eddy Treitel, en ik denk dat Piet Schrijvers bij FC Twente keept. en dat alleen omdat mijn broer vroeger de plaatjes spaarde.

doel en middel

Persoonlijke groei is:

Door krijgen dat je doel eigenlijk een middel is om een verderop gelegen doel te bereiken.

Je kunt geen kortere route kiezen die rechtstreeks naar dat verderop gelegen doel loopt.

Om de eenvoudige reden dat dat verderop gelegen doel nog niet bestaat.

Als je dacht dat dat kleinste Babushka poppetje er al die tijd al in zat heb je het mis. Elk poppetje verschijnt pas als je het grotere poppetje open maakt.

Er is geen kleinste poppetje. Er is geen ultiem doel.

Uiteindelijk blijkt het middel al die tijd het doel te zijn geweest. Maar dat weet je pas achteraf. Als je terug kijkt op je leven. Als je je doelen bereikt hebt.

Steeds als je je doel bereikt is het goed om dit te beseffen. Maar dan moet je het weer vergeten. Anders bereik je je volgende doel niet.


.