een ander soort gezelligheid

Vandaag kocht mijn derde haar eigen laptop van haar spaarcenten. Broer en grote zus gingen haar al voor. Alleen de jongste moet het nog doen met de thuis-laptop, maar daar heeft ze nu alleen nog concurrentie van haar moeder. (Ik heb een laptop van mijn werk)

En zo zit alles op de bank, kijkend naar zijn/haar eigen serie.

Toen ik klein was keken we allemaal tegelijk naar dezelfde serie: de Vrijbuiters, Oebele en later Man over de vloer of McCloud, of mini series: De schat van het kasteel zonder naam of de Jonkvrouw van Avignon.

Nu zitten al mij kinderen ergens anders naar te kijken: Alle Bing bang theories, House, Off the map enz.


Mijn scheikunde studerende zoon heeft zelfs een hele passende serie gevonden waarvan ik het bestaan nie eens van kende: over een geflipte scheikunde leraar: Breaking Bad.

En mijn kinderen zullen weer nostalgisch terug kijken naar het moment van nu, omdat het later wel weer helemaal anders zal zijn.

 

wordt 2012 mijn jaar?

mmmm weet niet.

2011 was mijn kennismaking met twitter en bloggen. Dat heeft veel opgeleverd.

Mooie mensen ontmoet. Mooie dingen gedeeld.

Stappen gezet voor mezelf.

En het heeft dromen wakker gemaakt die ik te rusten had gelegd.
 
Vraag is wat ik daar mee ga doen. Mijn ideeën lopen altijd te hard voor me uit.
De vraag is wat wil ik echt? Wat kan ik echt?
Want anders zijn die ideeën niets meer dan een vehikel om me zelf te bewijzen.

Dus nog even tijd om genoeg afstand te nemen van al die mooie ideeën. Geen haast omdat er een nieuw jaar begint. Als ik wil kan ik op elke dag een nieuw jaar beginnen, op elk uur een nieuw leven.

Waar hebben mijn wensen en ideeën mee te maken?

Wat is de rode draad?

Daar ben ik naar op zoek.

Het heeft te maken met het creëren van ruimte voor de bangerds onder ons.

even een klein stukje privé wereldbeeld:

Volgens mij heb je 3 soorten mensen: De bangerds, de durverds en de derde groep: zij die niet bij de vorige twee horen.

De durverds zijn net zo bang als de bangerds maar weten hun angst te overschreeuwen, of voor zich uit te duwen met hun acties.

De wereld wordt gevormd door de durverds.

Maar er worden hekken neergezet door de bangerds die op zoek zijn naar houvast.

Die hekken maken dat de wereld een lastige plek is voor bangerds die te vrij zijn om zich te bemoeien met het bouwen van hekken, maar te bang zijn om ze omver te duwen.

De derde groep bestaat uit bangerds die een weg gevonden hebben om zich uit te drukken, voorbij (of dwars door) hun angst, en uit durverds die hun angst onder ogen durven te komen. Deze groep beweegt zich dwars door alle hekken heen alsof ze niet bestonden. Deze groep wordt groter en maakt de wereld mooier. Maar nog te vaak worden hun plannen overgenomen door durverds die net te hard schreeuwen en bangerds die de boel dicht willen spijkeren.


Ik ben een bangerd, allergisch voor hekken. Toch heb ik me tot nu toe nog door veel te veel hekken tegen laten houden.

Twitter heeft mij een mogelijkheid gegeven om direct contact te krijgen met de derde groep.


Dankzij hen heb ik in 2011 een paar hekken voor me zelf omver geduwd.

Ben ik er?

Nee.

Het bangerd zijn blijft altijd een beetje aan me kleven. Het durverd willen zijn ligt op de loer. Geen goede stap voor mij omdat ik me zelf dan voorbij loop.

Dus mijn wilde plannen toetsen op wat ik écht wil.

En wat ik echt wil is de hekken weg.

Ruimte voor wie we echt zijn.

Want onder dat laagje dat van ons een durverd of en bangerd maakt, behoren we allemaal tot de laatste groep: mensen die niet uit angst, maar uit liefde contact maken.

.

Door het landschap van een boek lopen

 

Soms loop ik in een boek. Bovenstaande plek deed me denken aan het begin van een verhaal van Olie B. Bommel. 

Landschappen in de late herfst en kale winter doen me denken aan de tocht van Frodo en Sam in Ithelien.
Ondanks de prachtige films blijft dat landschap toch nog steeds het landschap dat ik als puber al lezend voor me zag.

Bergen zullen altijd de bergen zijn die Tiuri over moet steken om in het rijk van Unauwen te komen.

Alpenweides zijn de weides waar jouweniet een zomer lang bloeit, waarna mijnwel het zaadje weer mee neemt, zoekend naar de tuinen van Dorr.

Dichtbegroeide bossen met bergbeekjes zijn de wouden van Venus: Torenhoog en mijlenbreed. Misschien omdat mijn moeder dat op vakantie in Frankrijk bij zo'n beekje voorlas. Ik verwachtte dat elk moment één van de Afroini uit de het gebladerte te voorschijn zou stappen.

Het zijn vooral de boeken uit mijn jeugd bedenk ik nu, waar ik doorheen wandel.


Bommel boeken: Maarten Toonder
Lord of the Rings Tolkien
Torenhoog en mijlenbreed - Tonke Dragt
De tuinen van Dorr - Paul Biegel
Brief voor de Koning - Tonke Dragt
.

op zoek naar het licht: reflectie

En weer een saaie dag. Een lucht als een grijs laken

Toch een spel met licht. Reflectie. Contrasten.

donker

Vandaag lukt me het niet om licht te vinden.

Een mooie wandeling, maar alles in grijs en grauwgroen.

Wilde foto's maken onderweg maar de batterijen gingen op. Zo'n dag dus.

Daarom  alleen het startpunt (en daar wordt je ook niet vrolijk van, wel erg sfeervol Dickens-achtig dorpje met statige huizen.)

Mijn wens voor morgen is een klein beetje zon.

geloof 5

dialoog over geloven.

hier staan de eerdere delen:
deel 1
deel 2 
deel 3
deel 4

Uiteindelijk vol overgave JA kunnen zeggen is een mooie stap, denk ik.

Wat ik mooi vind aan jouw overgave is dat ie compleet is. Overgave ook aan jezelf, inclusief je nukken. Een pracht van een paradox. Maar jij leeft hem.


Ik heb die JA ook gevoeld. Ook al heb ik hem prachtig verpakt. Hij gaf rust, die JA.

Voor mij was het ook stoppen met zoeken. Niet omdat ik HET gevonden had. Maar omdat ik iets gevonden had dat raakte aan HET.

Ik hoef HET niet te vinden, te pakken en te benoemen. Vooral: ik hoef HET niet meer na te jagen. Als ik alles stil leg, kan ik er heel dicht bij komen. Dat hoeft lang niet altijd in de kerk.

Met kerst en pasen ben ik zelfs nooit in de kerk. Mijn gezin is niet kerkelijk, en ik vind op die dagen een ontbijt met mijn gezin belangrijker dan mijn aanwezigheid in de kerk.

Voor mij is belangrijk dat de kerk er is. Dat ik kan gaan, en daar stilte kan vinden.

Een vast onderdeel heeft voor mij grote betekenis. De predikant zegent ons ten afscheid.

De HERE  zegene en behoede u.  

De HERE doe zijn aangezicht over u lichten en zij u genade. 

De HERE  verheffe zijn aangezicht over u en geve u vrede. 

Vreemd genoeg kan ik dit echt voelen aankomen. Ik kan een zegen binnen laten komen. Dat is voor mij van grote betekenis.


Dat, de preek en de mensen zijn voor mij de kerk. Ik weet niet zo goed wat ik met de liederen moet (helemaal niet nu ik daar weinig melodie in hoor). Ik zie dat het voor mijn medekerkgangers wel belangrijk is, en dat is voor mij genoeg.

Heeft voor jou het geloof invloed op je dagelijks leven? Ik kan me bij jou zo voorstellen dat je zonder geloof ook al nadacht over wat je deed en liet. En dat je zonder geloof ook waarachtig en gewetensvol wilde handelen. Maakt geloof daarin verschil?


Bij mij niet zo heel veel denk ik. Ik wordt niet een beter mens door mijn geloof. Of misschien toch: ik blijf dichter bij mezelf. Heb minder waardering van anderen nodig. (Vaak nog te veel, maar als ik droog kom te staan, kan ik nu ook uit een andere bron drinken).


Naschrift:
Ik merk dat sommigen dat "beter mens" verkeerd begrijpen. Ik bedoel daarmee niet: beter dan anderen, maar beter dan mezelf. Ik wordt een betere versie van mezelf. Niet omdat ik geloof, maar doordat ik geloof.
Vergelijken met anderen is iets dat sowieso niet in mij op komt. Welke maatstaf zou je moeten hanteren om te kijken wie een beter mens is? 

Licht

 

Schilderijen zijn mijn nieuwe liefde.

Vooral het spel van licht vind ik fantastisch. Felle accenten van lichtval tegen een donkere achtergrond.

En al dat moois is als je goed kijkt voortdurend om je heen. Zelfs op een druilerige dag als vandaag. (Ik vind zo'n grijze dag, wolkenliefheber die ik ben, maar niks)

Maar zelfs op een grijze dag kun je je omgeving betrappen op het spel met licht.

We hebben van onze buren oude terrasstoeltjes in bruikleen. Ik ben daar zo blij mee. Ze zijn niet alleen elegant. Het glimmende chroom steekt prachtig af tegen het donkere, matte groen erachter. Spel met licht, vlak voor mijn neus op een sombere dag.

Als je maar weet te kijken. En dat leer ik steeds beter.

society 4.0 een filosofische verkenning

Op de sociale media is veel te vinden. Afhankelijk van waar je interesse naar uit gaat kun je diverse trends bespeuren.

Een trend die ik bespeur is een nieuw soort flower power. Mensen komen los van de waan van de dag en vinden elkaar in het zoeken naar de kern.

Vreemd overigens dat twitter zo’n rol kan spelen. Een uitermate verslavend medium, dat je, als je niet uit kijkt, juist mee zuigt in een heel ander soort waan dan die van de dag.

Toch: mooie ontmoetingen, verbondenheid.

Ik waag het om te hopen dat er een cultuurverschuiving plaats vindt.

Ik ga hem zelfs theoretisch onderbouwen:

De filosoof Van Peursen beschreef in zijn boek “Cultuur in stroomversnelling” drie fasen waarin de mensenlijke cultuur zich ontwikkeld heeft.

De Mytishe, de Ontologische en de Functionele.

De fasen kernmerken de manier waarop de mensheid om gaat met de spanning tussen het het immanente (het aardse, alledaagse, gewone, dat wat we kennen), en het transcedente  (de zaken die dit aardse te boven gaan).

Elke culturele fase heeft zijn eigen oplossing om mte dit spanningveld om te gaan.

De mytische fase
De wereld wordt verklaard met behup van mythes. Mensen probeerden in deze fase het onzekere te vangen in verhalen.
Het kernwoord van deze fase is: DAT.
Het overdragen van waarden is belangrijk in deze fase.


De ontologische fase
De wereld wordt verklaard met behulp van kennis. Mensen probeerden in deze fase het onzeker te vangen door het te leren kennen. Transcedente zaken worden to immanente zaken getemd.
Het kernwoord van deze fase is: WAT.
Het overdragen van kennis is belangrijk in deze fase.


De Functionele fase
Daar zitten we nu in. De wereld staat niet meer als onderzoeksobject buiten ons. We gaan de relatie aan. Met de kennis over  de wereld zijn we nu in staat hem naar onze hand te zetten.
Het kernwoord van deze fase in HOE.
Het overdragen van vaardigheden is belangrijk in deze fase.

Tot zo ver Van Peursen.

Ik denk dat we aan een volgende fase beginnen.

Ik noem hem de Nieuw-mytische fase.

We zijn zo druk bezig geweest met het vergaren van kennis en vaardigheden om de wereld naar onze hand te zetten, dat we zijn vergeten om ons het belangrijkste af te vragen:
nu we het stuur in handen hebben . . . . waar gaan we heen?

Met die vraag zijn veel mensen bezig als ik mijn timeline bekijk en de blogs lees.

Mooi. Dat is namelijk de kernvraag van deze nieuwe fase: WAARTOE?

Laten we stoppen met blij zijn al een kind over wat we allemaal kunnen. Laten we beseffen dat we tovenaarsleerlingen zijn, die dingen aan het ontdekken waar we nog niet klaar voor zijn.

Zolang we die vraag waartoe? niet stellen, zullen we nooit klaar zijn.

Ik noem dit de nieuw-mytische fase, omdat we terug kunnen grijpen naar een fantastisch instrument: verhalen.

Met verhalen kunnen we van elkaar leren wat echt belangrijk is: verhalen.
Verhalen van mens tot mens. Die verhalen geven zin aan ons handelen.

Laten we de sociale media vooral daarvoor gebruiken.

leven in een schilderij

Via twitter had ik een gesprek met een lotgenote. Ook laat doof.

Beiden ervaren we dat we meer genieten van wat we allemaal zien. We zoeken de kunst op en worden net zo geraakt als we vroeger door muziek geraakt konden worden.

Ik ontdek dat schoonheid overal is. Hoe meer ik om me heen kijk hoe meer ik zie.

Overweldigend soms. Ik zou het vast willen leggen: fotograferen, schilderen, beschrijven. Maar dat wat echt mooi is laat zich niet vangen. Ik zuig het in en verbeeld me dat die schoonheid nu onderdeel van mij is. Dat het voor altijd bij me blijft. Ik verbeeld mij dat en dus is het zo.

Toch even wat foto's om te late zien hoe mooi Nederland is. Zomaar gemaakt op 5 minuten van mijn voordeur. Ik ben een gelukkig mens.

mooier dan echt in het echt

Zomaar een dag.

Nat.

Buien.

Rijdend door Nederland wordt hij bijzonder.


Want tussen de buien: kleine stukjes blauw (o zo blauw!),  en witte stapelwolken.


De zon bestrijkt het groene gras dat oplicht tegen een achtergrond van grijsgrouwe bomen.

Daartussen het bleke riet, een zilveren lint.

En helemaal daar achter de volgende bui. Diep en donker.

Technicolour, photoshop. Mooier dan echt. En dat in het echt.

Binnen in mij woedt een heerlijke oorlog.  Tussen de grenzeloze zwerver en de clichéminnende huismus.

Want dat groen is het groen van de poederkorreltjes die je uit het zakje op de belijmde heuvels van je modelbaan strooit. Die perfecte wereld waar alles klopt. Waar de treinen op tijd rijden. Waar de sneeuw nooit zwart en smerig wordt. Waar alles wat mooi is, stevig op zijn plek gelijmd zit.

En tegelijk wil mijn grenzeloze zwerver het groen in stappen. Het pad af, zeven sloten tegelijk over, dwars door de buien om aan de andere kant weer op te drogen. En verder nog, de horizon vooruit duwend.

Perfectie en ruigheid sluiten vrede in dat éne ondeelbare moment.

zulk gras dus

De weetmuts

In een Bommel verhaal de Weetmuts krijgt Heer Bommel een muts waarmee hij heel veel feiten kan onthouden. Het wordt hem te veel, en hij gaat er onderdoor. Tom Poes gaat naar de dwerg Kweetal, die hem een "redenontleder" geeft. Als hij die loslaat op de muts krimpt hij direct.

Feiten zonder reden, vormen geen kennis.


Dus spaar mij alle links die de internet databases ontsluiten. Elke gek die weet hoe hij een "query" los kan laten op een algemene database doet tegenwoordig goede zaken. Is het niet via twitter dan wel via SMS ... naar ... en je weet het.

Ik wil het niet weten , dank je. Mijn muts is vol genoeg.

een totaal nieuw concept

Ik heb een gouden idee.

Ik schrijf blogs. Kleine, korte stukjes.

Nu merk ik steeds vaker dat deze stukjes iets met elkaar te maken hebben. Ik plaats dus links, naar andere stukjes zodat de lezers die ook kunnen lezen.

Heen en weer klikkend kijgen ze een steeds completer beeld.

Maar nu heb ik een manier gevonden om de lezer nog beter te manipuleren.

Ik ga zelf de volgorde bepalen waarin de lezer mijn stukjes leest. Ik neem ze stap voor stap mee (let op nu komt het) in een lineair proces.

Van begin tot eind, bepaal ik wat de lezer leest. Geen links, geen uitstapjes. Richting en tempo door mij bepaald.

Om dat te realiseren ga ik al die stukjes die ik schrijf uitprinten. In de goede volgorde leggen, en dan een nietje er door, zodat de lezer niet kan rommelen met die volgorde.

Nog even nadenken over dat nietje. Misschien zijn er wel mooiere manieren om die papieren aan elkaar vast te lijmen. En dan een mooie voorkant. En dan als pakketje opsturen, in plaats van via het web.

Dit wordt een hele nieuwe leeservaring.

Nog mooier zou het zijn als mensen vooraf met eigen ogen konden zien wat ze bestellen. Aanraken, bladeren, echt iets in handen hebben. Je zou daar speciale winkels voor kunnen inrichten. Winkels met allemaal verschillende papieren verhalen. Om in rond te neuzen.

Dit zou wel een het concept van de eeuw kunnen worden.

een gesprek over geloof deel 3

hier staat deel 1 (het begin)

hier staat deel 2 (het antwoord)

Ik begon bijna andersom.

Mijn ouders waren remonstrants. Ze wilden ons nog wel iets van het geloof bijbrengen, maar meer dan een half jaar zondagschool is dat niet geweest. Zo vrijzinnig dat ze bang waren ons iets op te dringen.

In de jaren 70, en de (linkse) kringen waar ik op groeide was geloof “not done”. In het beste geval was je een “positivo”.

Ik ontdekte als kind dat ik niet helemaal paste in de wereld. In de puberteit ging dat schuren. Uiteindelijk gaf ik me gewonnen. Ik paste me zo goed aan dat ik mezelf vergat.

Ik zocht mezelf, maar deed dat stiekum, want na het “zoek je zelf” van Koot en Bie, had ik het gevoel dat ik mezelf daar ook belachelijk mee zou maken.

Een keer een Reiki cursus (al weet ik nog steeds niet of ik daar wel in geloof), een boek van Bhagwan, boeken over Bhoedisme, Tao, ik verslond ze.

Inmiddels was ik al zo hard tegen me zelf aan gelopen dat ik iets substantiëlers wilde dan boeken.

Maar ik wilde ook erg graag terug naar mijn wortels. Dus ik ging eens op zoek naar dat geloof van mijn ouders.

Ik ging naar een kerkdienst en voelde me meteen thuis. Mijn ouders waren inmiddels overleden, maar hier vond ik een stukje sfeer van vroeger. Lieve mensen, een mooie preek. En vooral geen hel en verdoemenis. Ik werd geaccepteerd zoals ik was, mét al mijn twijfels.

In een groep van mensen die ook weer opnieuw op zoek gingen naar geloof, scheef ik zelf mijn beleidenis. Wat betekenen God, de heilige geest en Jezus voor mij?

Ik heb het wat verheven geschreven, maar de kern is nog steeds waar.

Ik geloof dat in God alles is.
Er is niets buiten Gd.
In God is alles in liefde bijeen.
In God kunnen wij de verbondenheid met elkaar voelen.
In God voelen we de verbondenheid ervaren met alles wat we kunnen vermoeden, kunnen voelen, maar nooit helemaal zinnen kennen.
In verbondenheid met God zijn wij heel.
God kan ons helen, en wij kunnen elkaar helen, in verbondenheid met God.

God is voortdurend met ons, maar wij ervaren hem pas als wij kunnen loslaten.
Als we het wiel van onze onrust stil kunnen leggen ontstaat er een vacuüm waarin God geest kan binnen waaien. Vanuit deze stilte ontstaat beweging. Een ander soort beweging, een beweging met bezieling.
Deze beweging is goed te herkennen:
Ook al is ze krachtig, zij gaat gepaard met een gevoel van vrede en rust.
De beweging is altijd naar mensen toe.
Deze beweging doet een vonk overwaaien en doet zo ook anderen in beweging komen.
En in alles is de glorie te zien.

Ik geloof dat Jezus heeft laten zien blijvend in contact met God te zijn, als waren zij één.
In God is alles bijeen.
Jesus heeft ook dit ook daadwerkelijk en voortdurend zo ervaren.
Vanuit dit geloof heeft Jezus uit de bron kunnen putten van alles wat we kunnen vermoeden, kunnen voelen, maar nooit helemaal kunnen weten.
Jezus heeft ons getoond dat wij ook gebruik kunnen maken van deze bron.
Hij is ons voorgegaan.

Geloof is de manier waarop ik er voor zorg dat ik mezelf niet meer verlies.

Ik hou nog steeds niet van zieltjes winnen, maar ik vind het jammer dat de kerk waar ik kom, dat mooie toevluchtsoord, steeds leger wordt. Jammer dat het geloof vaak zo zwart-wit gezien wordt.
Ik zou meer en vaker mensen  deze manier tegemoet willen treden. Dat is vooral hoe ik om wil gaan met mijn geloof in de wereld: zoeken naar verbondenheid.


.